Hava soğuk
Ama ben üşümüyorum
Vuruldum
Ama canım hiç yanmıyor
Elimde tuttuğum ateş
Canımı acıtmıyor
Karanlık değil ama
Ben görmüyorum
Yüzümün bir yanı gülüyor
Bir yanı ağlıyor
En çok dağları severdim
Seni aldığından bu yana
Bakamıyorum artık dağlara
Lapa lapa yağan kar
Üstüne düştüğünde
Beyaz güle dönüşüyor
Bedeninden akan kanlar
Kızıllaştırıyor gülleri
Üzerine doğan güneş bile
Saklayamıyor yüzünü
O değil mi ki
Seni puştluğun pususuna
Emanet eden
Sen gittiğinden beri
Şimdi ben
Güneşin kızıllığında
Gecenin aydınlığında
Gündüzün karanlığında
İnatla yaşamaya çalışırken
Nefes alıyorum ama
Hayatta değilim
2010/Işık
Bu karalama 1994’ün Ocak ayında Altınçağa uzanan yolda yaşamını kaybeden bir arkadaş, bir dost, bir kardeş ve bir yoldaş için kaleme alınmıştır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder